ΕΛΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

Ευλογημένο να ‘ναι ελιά το χώμα που σε τρέφει

κι ευλογημένος ο καρπός που πίνεις απ’ τα νέφη

κι ευλογημένος τρεις φορές Αυτός που σ’ έχει στείλει

για το λυχνάρι του φτωχού, για τ’ άγιου το καντήλι.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

Πατρίδα τα λιοτρίβια σου

δουλεύουν νύχτα μέρα

με του λαδιού τη μυρωδιά

γεμίζουν τον αέρα.

Κι είν’ οι ελιές, Πατρίδα μου

ακούραστες γριούλες

Με τον καρπό τους τρέφουνε

παιδάκια και μανούλες.

Κι είν’ οι ελιές, Πατρίδα μου

Δέντρα ευλογημένα

που στέκονται στον άνεμο

με τα κλαδιά απλωμένα.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ

Γλυκόφυλλη  η ελιά τον ίσκιο διπλώνει

το φουντωμένο κλήμα πού και πού

το ψηλαφούν οι χαμηλοί της κλώνοι

γερμένοι από το βάρος του καρπού.

Αντίκρυ, σκοτεινό το ερημοκλήσι,

με πόθο και μ’ αγάπη τη θεωρεί

γιατί το καντηλάκι που ‘χει σβήσει

το φως απ’ τον καρπό της λαχταρεί.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Είμαι του ήλιου η θυγατέρα
Η πιο απ’ όλες χαϊδευτή
Χρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ΄ αυτό τον κόσμο με κρατεί
Όσο να πέσω νεκρωμένη
Αυτόν το μάτι μου ζητεί.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη

Όπου και αν λάχει κατοικία
Δε μ’ απολείπουν οι καρποί.
Ως τα βαθιά μου γηρατειά,
Δεν βρίσκω στην δουλειά ντροπή.
Μ’ έχει ο θεός ευλογημένη,
Και είμαι γεμάτη προκοπή.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου μ’ αποκάτω
Ήρθ’ ο Χριστός να αναπαυθεί
Κι ακούστηκ’ η γλυκιά λαλιά του
Λίγο προτού να σταυρωθεί.
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
Έχει’ ς τη ρίζα μου χυθεί.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη.

Και φως πράστατο χαρίζω
Εγώ στην άγρια τη νύχτα.
Τον πλούτο πα δεν τον φωτίζω,
Συ μ’ ευλογείς φτωχολογιά.
Κι αν απ’ τον άνθρωπο διωγμένη,
Με φέγγω μπρος στην Παναγιά.
Είμ’ η ελιά η τιμημένη.

 Σοφοκλής, Οιδίπους επί Κολωνώ

«Θάλλει δε εις την χώραν ταύτην η γλαυκή παιδοτρόφος ελαία…»

Το κλωνάρι της γκρίζας ελιάς τα παιδιά μας τρέφει

Και αυτή ούτε νιος ούτε γέρος ούτε κανείς στρατηγός

Δε θα γίνει ποτέ ν’ αφανίσει

Με το χέρι του σαν θα την κόψει

Γιατί τα’ άγρυπνο μάτι του Δία

Της ελιάς που ‘ναι τούτος προστάτης

Την προσέχει πολύ κι η θεά Αθηνά.[…]

Λορέντζος Μαβίλης

 

Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,

γέρικη ελιά, που γέρνεις

με τη λίγη πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει…

Οδυσσέας Ελύτης

Καταμεσήμερο Ιουλίου...

που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν ελαιώνες...

θα τους είχα επινοήσει.